(၂)
ကြၽန္မတို႔ ရပ္ကြက္ထဲက (၅)လမ္း စာတိုက္နားမွာ ေတာင္းရမ္းေနတဲ့ သူေတာင္းစား အဘြားအိုတစ္ဦးရွိတယ္။ အဘြားအိုက သြားေတြ လံုးဝမရွိေတာ့သလို အဝတ္အစားေတြကလည္း ညစ္တီးညစ္ပတ္နဲ႔ က်င္ငယ္နံ႔ တေဟာင္ေဟာင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အေဝးကေနေတာင္ သူ႔ဆီကအနံ႔အသက္ကို ရေနတတ္တယ္။ အဘြားအိုဟာ စာတိုက္ဖုန္းရံုေဘးမွာ အိပ္တတ္ၿပီး မအိပ္ဘဲႏိုးေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ ပါးစပ္ကတစ္ခုခုကို တြတ္တြတ္ ရြတ္ေနတတ္တယ္။
စာတိုက္က ညေန(၆)နာရီပိတ္တဲ့အတြက္ အဘြားအိုမွာ ေတာင္းရမ္းစရာမရွိဘဲ ဖုန္းရံုေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး ပါးစပ္ေလးဟလို႔ တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာေနတတ္တယ္။
Thanksgiving ညက ကြၽန္မတို႔အိမ္မွာ စားစရာေတြ ေတာ္ေတာ္ပိုလွ်ံခဲ့တယ္။ စားစရာေတြကိုထုပ္ပိုးၿပီး (၅)လမ္းဘက္ကို ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း ကားေမာင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။
ညက ေအးစက္လြန္းေနခဲ့တယ္။ ညေလျပင္းတခ်ဳိ႕က သစ္ရြက္ေတြကို အလိပ္လိုက္သယ္ယူသြားခ့ဲတယ္။ လမ္းေပၚမွာ လူသူကင္းရွင္းေနခဲ့တယ္။ ကံဆိုးသူတခ်ဳိ႕တေလက ေႏြးေထြးတဲ့ေနရာတစ္ခုကို အသဲအသန္လိုက္ရွာေနၾကတယ္။ အဘြားအိုကို ကြၽန္မရွာေတြ႔ႏိုင္မယ္ဆိုတာ ကြၽန္မသိေနတယ္။
အဘြားအိုက သူ႔နဂိုပံုစံအတိုင္း ေႏြရာသီဝတ္စံုကို ဝတ္ထားဆဲျဖစ္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကို ေကြးညြတ္ၿပီး ေစာင္အိုထဲ သူတိုးဝင္ေနခဲ့တယ္။ လက္တစ္ဘက္က သူ႔အဖိုးတန္ပစၥည္း တြန္းလွည္းစုတ္ကို တင္းတင္းေလး ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး စာတိုက္ေဘးက သံဇကာနံရံမွာ ေခြေခြေလးထိုင္ေနခဲ့တယ္။
"အကာအကြယ္ရွိတဲ့ ေနရာကို သူဘာလို႔ မရွာခဲ့ပါလိမ့္"
ကြၽန္မစိတ္ထဲ မြမ္းက်ပ္ေနမိတယ္။ အကာအကြယ္တစ္ေနရာမွာ ခိုေအာင္းဖို႔ေတာင္ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အဘြားအိုရဲ႕ စိတ္အာရံုေတြက ပ်က္ျပားခဲ့ၿပီလား? ကားကို လမ္းေဘးမွာထိုးရပ္ၿပီး ကားမွန္ကိုခ်ရင္း ကြၽန္မေအာ္လိုက္တယ္။
"အဘြား.. အဘြား... ဒီမွာ ယူမလား........."
ေျပာလက္စ စကားကို ကြၽန္မခဏရပ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မမ်က္စိေရွ႕မွာျမင္ရတဲ့ အဘြားအိုက အရင္ကသူေတာင္းစာ အဘြားအိုနဲ႔ မတူေနသလိုပဲ!
"အဘြား.. အဘြား... ကြၽန္မ အစာတခ်ဳိ႕ယူလာတယ္။ ၾကက္ဆင္နဲ႔ ပန္းသီးယိုေတြပါတယ္"
ေစာင္ထဲကေန ကြၽန္မကို သူလွမ္းၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာက္သြားႏွစ္ေခ်ာင္းသာရွိေတာ့တဲ့ ပါးစပ္နဲ႔ ကြၽန္မကို စကားတစ္ခြန္းခ်င္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။
"ေစတနာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ငါဗိုက္ျပည့္ေနတယ္။ ဒီအစာကို တကယ့္လိုအပ္ေနတဲ့လူေတြအတြက္ ေပးလိုက္ပါ"
အဘြားအိုရဲ႕ စကားက ရွင္းလင္းျပတ္သားေနတယ္။ ပံုစံက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ သူ႔စကားမွာ ၾကင္နာမႈေတြ ပါေနခဲ့တယ္။ စိတ္အာရံုပ်က္ျပားေနတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး သူ႔ဆီမွာ လံုးဝ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ေစာင္ထဲ သူ႔ေခါင္းတိုးဝင္သြားတယ္။ ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း ေနရာမွာတင္ ေငးေၾကာင္ၿပီး က်န္ေနခဲ့တယ္။
လူတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ေတာင့္တၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကိုရဖို႔ နည္းတစ္နည္းပဲရွိတယ္။ အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ ကိုယ့္စိတ္ခံစားခ်က္ကို အရင္ျပဳျပင္ဖို႔ပဲျဖစ္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ဥစၥာပစၥည္း အနည္းအမ်ား၊ ရာထူးအနိမ့္အျမင့္၊ အလုပ္အကိုင္ အဆင့္အတန္းနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ---Dale Carnegie
