သူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ က႐ုဏာ
အရင္က ကြၽန္မဟာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သူျဖစ္တယ္။ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မဆႏၵ၊ ကြၽန္မရလိုမႈကို ေ႐ွ႕တန္းတင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သာမန္အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုက ကြၽန္မဘဝကို တကယ္ပဲ တခဏအတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအေတြ႔အႀကံဳကို ကြၽန္မဘဝတစ္သက္တာလံုး စဲြစဲြၿမဲၿမဲ မွတ္ယူခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေန႔ ေန႔လယ္႐ံုးဆင္းခ်ိန္မွာ ေန႔လယ္စာစားဖို႔ ႐ံုးေအာက္ကို ကြၽန္မဆင္းခဲ့တယ္။ လမ္းမွာလမ္းေဘး အႏုပညာသည္တစ္ဦးကို ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဒါက သိပ္ထူးဆန္းတဲ့အရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတခ်ဳိ႕က ဒီလိုေန႔လယ္႐ံုးဆင္း လူမ်ားတဲ့အခ်ိန္ကိုေရြးၿပီး အႏုပညာျပစားၾကတယ္။
သူ႔ေ႐ွ႕ကို ကြၽန္မျဖတ္တဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္မလက္ထဲမွာ ေငြအေၾကြတခ်ဳိ႕ ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီအႏုပညာသည္က ေငြေတြကိုယူၿပီး ေဆး ဒါမွမဟုတ္ အရက္အတြက္ အာသာေျဖဖို႔ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ တကယ္တမ္းလည္း သူ႔ပံုစံက ငယ္ရြယ္ေပမယ့္ ဝတ္စားပံုက ပိုသီပတ္သီနဲ႔ ေပေရညစ္ပတ္ေနတယ္။
ဒီလိုေတြးမိၿပီး ရုတ္တရက္ ကြၽန္မရပ္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ ဒီလိုအေတြးဝင္မိတာကိုလည္း အံ့ၾသတုန္လႈပ္မိတယ္။ ကြၽန္မကေရာ ေငြေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ သံုးျဖဳန္းသလဲ? ဒီေငြေတြနဲ႔ ကိုကာကိုလာ ဒါမွမဟုတ္ ေခ်ာကလက္ဝယ္ၿပီး အာသာေျဖဖို႔ပဲ မဟုတ္လား! ကြၽန္မက ဘာအတြက္နဲ႔ သူ႔ထက္တစ္ဆင့္ ျမင့္ခ်င္ေနရပါလိမ့္?
ေျခအစံုကို ကြၽန္မရပ္လိုက္ၿပီး အေၾကြေတြအားလံုး သူ႔ဦးထုပ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မကို သူၿပံဳးျပတယ္။ သူေျဖေဖ်ာ္ေနတာကို ခဏရပ္ၾကည့္ရင္း တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္စိတ္က ကြၽန္မရင္ထဲ ဝင္ေရာက္လာျပန္တယ္။ ၿပံဳးျပတာထက္ တစ္ခုခုကို ကြၽန္မပိုေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ဥပမာ- သူ႔ဆီက စိတ္လႈပ္ရွားသြားတာမ်ဳိး ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတာမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွျပန္မရလိုက္လို႔ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ၿပံဳးျပၿပီး ေနရာကေန ကြၽန္မထြက္လာခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ေငြေၾကးျဖဳန္းတီးေနတာနဲ႔ အတူတူပဲမို႔ ဒီလိုလုပ္ရပ္မ်ဳိးကို ကြၽန္မတစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့မိဖူးဘူး။
အဲဒီေန႔ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္မွာ ဘူတာရံုဖက္ ကြၽန္မေျခဦးလွည့္မယ္ျပင္ေတာ့ ေန႔လယ္ကေတြ႔ခဲ့တဲ့ အႏုပညာသည္ကို ေတြ႔ျပန္တယ္။ သူလည္း သူ႔ပစၥည္းေတြကိုသိမ္းၿပီး ဦးထုပ္ကိုေကာက္ယူေနတယ္။ ဦးထုပ္ထဲက လူေတြေပးကမ္းထားတဲ့ ေငြေတြကို ပလပ္စတစ္အိတ္တစ္ခုထဲ သြန္ထည့္ၿပီး ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲ သူသြားဝင္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဆိုင္ေကာင္တာဆီ တည့္တည့္မတ္မတ္သြားၿပီး ေငြေတြကို ေကာင္တာေပၚတင္ထားတဲ့ မီးေဘးအလွဴခံပံုးထဲ အကုန္လံုးသြန္ထည့္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ဘာေဆး၊ အရက္မွ စဲြေနသူမဟုတ္ပါဘူး.. သူက သူတတ္တဲ့အႏုပညာနဲ႔ အလွဴခံေနရံုသက္သက္ပါ။
ကြၽန္မဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္ေတာ္တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ ဒီအလုပ္ကို ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ လြယ္လြယ္ကူကူ လုပ္ႏိုင္ပါရက္နဲ႔ ကိုယ့္ေငြေတြကိုလွဴဖို႔ တစ္ျခားလူကို ကြၽန္မခိုင္းေစခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ေငြအေၾကြေတြကို အလွဴခံပံုးထဲ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ထည့္ၿပီး တစ္ေန႔တာေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ လဲယူႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေပးဆပ္စြန္႔ႀကဲတဲ့အစဲြကို ကြၽန္မစဲြလမ္းေနၿပီလို႔ သင္တို႔ေျပာႏိုင္ပါၿပီ။
၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလထုတ္ ေဟာင္ေကာင္ readers digest စာမ်က္ႏွာ(၁၅)မွ Amy Taylor ေရးသားတဲ့ Kindness of Stranger ကို ဘာသာျပန္ခံစားသည္။
အဲဒီေန႔ ေန႔လယ္႐ံုးဆင္းခ်ိန္မွာ ေန႔လယ္စာစားဖို႔ ႐ံုးေအာက္ကို ကြၽန္မဆင္းခဲ့တယ္။ လမ္းမွာလမ္းေဘး အႏုပညာသည္တစ္ဦးကို ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဒါက သိပ္ထူးဆန္းတဲ့အရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတခ်ဳိ႕က ဒီလိုေန႔လယ္႐ံုးဆင္း လူမ်ားတဲ့အခ်ိန္ကိုေရြးၿပီး အႏုပညာျပစားၾကတယ္။
သူ႔ေ႐ွ႕ကို ကြၽန္မျဖတ္တဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္မလက္ထဲမွာ ေငြအေၾကြတခ်ဳိ႕ ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီအႏုပညာသည္က ေငြေတြကိုယူၿပီး ေဆး ဒါမွမဟုတ္ အရက္အတြက္ အာသာေျဖဖို႔ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ တကယ္တမ္းလည္း သူ႔ပံုစံက ငယ္ရြယ္ေပမယ့္ ဝတ္စားပံုက ပိုသီပတ္သီနဲ႔ ေပေရညစ္ပတ္ေနတယ္။
ဒီလိုေတြးမိၿပီး ရုတ္တရက္ ကြၽန္မရပ္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ ဒီလိုအေတြးဝင္မိတာကိုလည္း အံ့ၾသတုန္လႈပ္မိတယ္။ ကြၽန္မကေရာ ေငြေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ သံုးျဖဳန္းသလဲ? ဒီေငြေတြနဲ႔ ကိုကာကိုလာ ဒါမွမဟုတ္ ေခ်ာကလက္ဝယ္ၿပီး အာသာေျဖဖို႔ပဲ မဟုတ္လား! ကြၽန္မက ဘာအတြက္နဲ႔ သူ႔ထက္တစ္ဆင့္ ျမင့္ခ်င္ေနရပါလိမ့္?
ေျခအစံုကို ကြၽန္မရပ္လိုက္ၿပီး အေၾကြေတြအားလံုး သူ႔ဦးထုပ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မကို သူၿပံဳးျပတယ္။ သူေျဖေဖ်ာ္ေနတာကို ခဏရပ္ၾကည့္ရင္း တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္စိတ္က ကြၽန္မရင္ထဲ ဝင္ေရာက္လာျပန္တယ္။ ၿပံဳးျပတာထက္ တစ္ခုခုကို ကြၽန္မပိုေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ဥပမာ- သူ႔ဆီက စိတ္လႈပ္ရွားသြားတာမ်ဳိး ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတာမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွျပန္မရလိုက္လို႔ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ၿပံဳးျပၿပီး ေနရာကေန ကြၽန္မထြက္လာခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ေငြေၾကးျဖဳန္းတီးေနတာနဲ႔ အတူတူပဲမို႔ ဒီလိုလုပ္ရပ္မ်ဳိးကို ကြၽန္မတစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့မိဖူးဘူး။
အဲဒီေန႔ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္မွာ ဘူတာရံုဖက္ ကြၽန္မေျခဦးလွည့္မယ္ျပင္ေတာ့ ေန႔လယ္ကေတြ႔ခဲ့တဲ့ အႏုပညာသည္ကို ေတြ႔ျပန္တယ္။ သူလည္း သူ႔ပစၥည္းေတြကိုသိမ္းၿပီး ဦးထုပ္ကိုေကာက္ယူေနတယ္။ ဦးထုပ္ထဲက လူေတြေပးကမ္းထားတဲ့ ေငြေတြကို ပလပ္စတစ္အိတ္တစ္ခုထဲ သြန္ထည့္ၿပီး ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲ သူသြားဝင္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဆိုင္ေကာင္တာဆီ တည့္တည့္မတ္မတ္သြားၿပီး ေငြေတြကို ေကာင္တာေပၚတင္ထားတဲ့ မီးေဘးအလွဴခံပံုးထဲ အကုန္လံုးသြန္ထည့္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ဘာေဆး၊ အရက္မွ စဲြေနသူမဟုတ္ပါဘူး.. သူက သူတတ္တဲ့အႏုပညာနဲ႔ အလွဴခံေနရံုသက္သက္ပါ။
ကြၽန္မဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္ေတာ္တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ ဒီအလုပ္ကို ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ လြယ္လြယ္ကူကူ လုပ္ႏိုင္ပါရက္နဲ႔ ကိုယ့္ေငြေတြကိုလွဴဖို႔ တစ္ျခားလူကို ကြၽန္မခိုင္းေစခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ေငြအေၾကြေတြကို အလွဴခံပံုးထဲ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ထည့္ၿပီး တစ္ေန႔တာေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ လဲယူႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေပးဆပ္စြန္႔ႀကဲတဲ့အစဲြကို ကြၽန္မစဲြလမ္းေနၿပီလို႔ သင္တို႔ေျပာႏိုင္ပါၿပီ။
၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလထုတ္ ေဟာင္ေကာင္ readers digest စာမ်က္ႏွာ(၁၅)မွ Amy Taylor ေရးသားတဲ့ Kindness of Stranger ကို ဘာသာျပန္ခံစားသည္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန
